مترجم: نازی نظاملی، شايان شمس
گوينده: امير منوچهری
مجری: چی باعث میشه این نمایشنامه بهترین نمایشنامه قرن بیستم باشه؟
ناتان لین: دارین منو نگاه می‌کنین بنابراین سعی می‌کنم ...
مترجم: نازی نظاملی، شايان شمس
گوينده: امير منوچهری
مجری: چی باعث میشه این نمایشنامه بهترین نمایشنامه قرن بیستم باشه؟
ناتان لین: دارین منو نگاه می‌کنین بنابراین سعی می‌کنم جواب این سوال کوچولو رو بدم.
بکت می‌گه نوشتن این نمایشنامه رو به خاطر تمدد اعصاب شروع کردم تا از تمام نثرهای افتضاحی که اون موقع داشتم می‌نوشتم فرار کنم. به همین خاطر من فکر می‌کنم این طوری به نوعی رها شد تا نمایشنامه‌اش رو بنویسه.
چرا نمایشنامه مهمیه؟ به نظر من مهمه به خاطر این که تمام قوانین رو زیر پا گذاشت به قول ویلیام سوراین این موضوع رهاش کرد تا نوشتن آزادانه‌تر بشه. هم در مورد خودش و هم نویسنده‌های دیگه. قطعاً نویسنده‌های زیادی از آلبی تا ممت و پینتر رو تحت تاثیر قرار داد.
الان می‌تونی اسمش رو توی گوگل سرچ کنی و صدها مقاله از دانشگاهی‌ها و منتقدان ادبی در موردش پیدا کنی که بهت بگن کلاً معنی این اثر چیه. ولی نهایتاً برای هر کسی یه معنایی داره و دلیل این که این همه نظرات مختلف در موردش هست همینه.
به نظر من، این اثر یه تمثیل از وجود بشره.
مجری: با وجود چیزهایی که گفتی، چرا پنجاه سال طول کشید تا این اثر دوباره به صحنه‌ها برگرده؟
ناتان لین: همه جا اجرا شده یعنی چون فقط توی برادوی اجرا نشده معنیش این نیست که موفق نبوده.
مجری: منظورم همین اجرا شدنش توی برادوی بود.
ناتان لین: می‌دونین، یه مدت زیادی طول تا به عنوان یه اثر کلاسیک شناخته شه. ولی یه نمایشنامه‌ایه که من توی بچگی عاشقش شدم. و این در ضمن نشون میده چجور بچه‌ای بودم! من عاشق شاعرانگیش شدم. عاشق طنزش، غرابت و غمش. و حالا که بزرگ شدم این نمایش خیلی برام معنی‌دارتر شده. خیلی هم پوچ‌گرا نیست. به قول معروف روزهای زندگی‌مونه.
